ارزیابی وب سایت دانشگاه های مجری آموزش الکترونیکی در تهران بر اساس مدل قابلیت استفاده در یادگیری

گسترش کاربرد کامپیوتر و اینترنت چهره نهادهای مختلف اجتماعی را دگرگون ساخته. در حوزه آموزش و یادگیری این امر باعث شکل گیری مفهوم آموزش الکترونیکی شده است. آموزش الکترونیکی را از ابعاد گوناگونی می توان مورد بررسی قرار داد. یکی از این ابعاد، ارزیابی وب سایتی است که از طریق آن آموزش الکترونیکی ارائه می شود. بر این اساس پژوهش حاضر به دنبال پاسخوگی به این سوال است که بر اساس مدل قابلیت استفاده در یادگیری، وب سایت دانشگاه های مجری آموزش الکترونیک در چه وضعیتی قرار دارند. جامعه آماری مورد بررسی در این تحقیق شامل دانشگاه های تربیت مدرس، علم و صنعت، تهران و خواجه نصیر الدین طوسی می باشد. برای انتخاب نمونه از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای استفاده شد. با استفاده از چک لیست قابلیت استفاده در یادگیری، داده ها از طریق روش های پیمایش حضوری و اینترنتی جمع آوری شدند. سپس برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی (شامل کمترین، بیشترین، میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی شفه) استفاده شد. نتایج نشان داد که کاربران بیشترین رضایت را از عامل قابلیت مشاهده بودن و کمترین رضایت را از انعطاف پذیری وب سایت ها داشته اند. همچنین وب سایت دانشگاه تربیت مدرس نسبت به سایر دانشگاه ها وضعیت مناسب تری را دارا می باشد. نتایج مقایسه بین دانشگاه ها نشان داد که تفاوت در عامل های جلوگیری از خطا، قابلیت مشاهده، انعطاف پذیری، مدیریت دوره های آموزشی، ثبات وکارکردی بودن، راهبردهای سنجش، راهبردهای حافظه ای، تمامیت داشتن، زیبایی ظاهری و کاهش دوباره کاری معنادار می باشد، اما تفاوت بین عامل های تعامل، بازخورد و کمک و دسترس پذیری معنادار نمی باشد.